Κυνομαχίες

Δυστυχώς για άλλη μία φορά στο τελευταίο Διοικητικό Συμβούλιο αποδείχθηκε ότι η κάθε παράταξη δρά αποκλειστικά για την εξυπηρέτηση των δικών της μικροκομματικών συμφερόντων. Τα γεγονότα περιγράφουν χαρακτηριστικά την κατάσταση.

Την Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου είχαν προκηρύξει απεργιακή κινητοποίηση όλες σχεδόν οι συνδικαλιστικές ομοσπονδίες της χώρας (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ) αλλά και το Π.Α.ΜΕ του ΚΚΕ, καλώντας όλους τους κλάδους να διαδηλώσουν κατά των μέτρων λιτότητας που επιβάλλουν οι πιστωτές της χώρας για την εξασφάλιση της κερδοφορίας των κεφαλαίων τους. Σε μία τέτοιας έκτασης κινητοποίηση οι φοιτητές και γενικότερα η νεολαία όφειλαν να βρίσκονται στο προσκήνιο των εξελίξεων.  Γι’ αυτό το λόγο η ΠΑΣΠ χημικών μηχανικών , -με δεδομένο ότι εξεταστική ουσιαστικά τελείωνε μόλις μία μέρα πριν από την απεργία- πρότεινε τη συμμετοχή του συλλόγου φοιτητών στην απεργία με απόφαση του Δ.Σ.

Από την μία είχαμε την αναμενόμενη στάση αδιαφορίας για τα πολιτικά τεκταινόμενα από την ΔΑΠ, η οποία ψήφισε λευκό. Αλλά ακόμα και η ΕΑΑΚ και το ΜΑΣ  που θέλουν να θεωρούνται αγωνιστικές παρατάξεις δεν στήριξαν την πρόταση της ΠΑΣΠ προβάλλοντας σαθρές δικαιολογίες. Το μέν ΜΑΣ κατέθεσε αντιπρόταση για συμμετοχή αποκλειστικά στην πορεία του ΠΑΜΕ ενώ η ΕΑΑΚ κατέθεσε αντιπαραθετική πρόταση απλά για να μην στηρίξει την πρόταση της ΠΑΣΠ. Δυστυχώς οι παραπάνω πρακτικές που ακολουθήθηκαν και σε άλλες σχολές, οδήγησαν στη ελλειπή ενημέρωση των φοιτητικών συλλόγων με αποτέλεσμα η συμμετοχή των φοιτητών στην μεγαλειώδη πορεία που έγινε στην Πάτρα να είναι αναιμική.

Στις δύσκολες στιγμές που περνάει η κοινωνία μας, η νεολαία οφείλει να πρωτοστατήσει στον αγώνα για την απεξάρτηση της Ελλάδας από τα δεσμά των πιστωτών της καθώς και στον αγώνα ενάντια στις αλλεπάλληλες επιδρομές στα εργασιακά δικαιώματα, στους μισθούς των υπαλλήλων, τις συντάξεις, την ποιότητα των υπηρεσιών πρόνοιας αλλά και της εκπαίδευσης. Θεωρούμε τουλάχιστον ανεύθυνη την στάση την οποία τήρησαν η ΕΑΑΚ και το ΜΑΣ και θα πρέπει επιτέλους να γίνει αντιληπτό από αυτές, ότι προτεραιότητα των φοιτητικών παρατάξεων πρέπει να είναι το συμφέρον των φοιτητών και του πανεπιστημίου και όχι το εκλογικό αποτέλεσμα. Η ανάγκη σήμερα για ενιαίο και αδιαίρετο φοιτητικό κίνημα είναι πιο επιτακτική από ποτέ. Οι παρατάξεις έχουν την υποχρέωση να αφήσουν στην άκρη τακτικές του παρελθόντος και να δράσουν με τρόπο που να μαζικοποιεί το φοιτητικό κίνημα.

Οι βασικές διεκδικήσεις μας για δημόσια δωρεάν παιδεία, κράτος πρόνοιας, εργασία με ανθρώπινες συνθήκες και αμοιβές επαρκείς για αξιοπρεπή διαβίωση, πρέπει να είναι,  -και θεωρούμε πως όντως είναι- κοινές για όλους μας. Το να προσπαθούν κάποιοι να δημιουργήσουν διαχωριστικά για να επωφεληθούν εκλογικά από αυτό είναι αφενός τακτική μικροπολιτικής και αφετέρου πολυδιασπά το φοιτητικό κίνημα καθιστώντας το ουσιαστικά ανίκανο να διεκδικήσει το οτιδήποτε.

ΌΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΠΕΤΥΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ.